วัดพระธรรมกายในความทรงจำของฉัน

เข้าวัดเป็นเรื่องของคนแก่ นี่คือสิ่งที่เด็กประถมกว่า 90 เปอร์เซ็นต์เชื่อ และเราก็เคยเชื่อแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถึงจะเชื่อ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้รับสิทธิ์ "เข้าวัดตอนแก่" เหมือนอีกหลายๆ คน เพราะบังเอิญ เรามีป๊าที่เข้าวัดได้ทุกอาทิตย์ อยู่วัดได้ทั้งวัน ที่สำคัญป๊าไม่ยอมมาวัดคนเดียว ป๊าต้องกระเตง ม๊าและลูกๆ เข้าวัดด้วย

ตอนมาวัดพระธรรมกายครั้งแรก เป็นสมัยสภาหลังคาจาก ใครที่เพิ่งเคยมาวัดในยุคปี 2540 จะไม่เคยรู้เลยว่า การได้นั่งปฎิบัติธรรม อยู่ใต้หลังคาที่มุงด้วยจาก ท่ามกลางเสียงนกร้อง เสียงเครื่องบินๆ ผ่านเป็นระยะ มันได้บรรยากาศขนาดไหน วันไหนฝนตก อากาศจะน่านอนมากจนถึงมากที่สุด

ในมุมมองของเด็กประถมปลายคนหนึ่ง วัดนี้ใหญ่มาก แต่ทำไมนะ ทำไมไม่สร้างศาลาให้ใหญ่กว่านี้ เพราะเด็กน้อยอย่างเราต้องถูกกระเด็นออกไปนั่งร่วมพิธีบนสนามหญ้า แต่เราก็ไม่โดดเดี่ยว เพราะมีผู้คนอีกมากมายที่กระเด็นออกมาอยู่บริเวณรอบสภาจากเหมือนเรา ดังนั้นตอนที่ได้ข่าวว่าหลวงพ่อท่านจะสร้างสภาธรรมกายหลังใหม่จุคนได้มากขึ้น เด็กน้อยกลางทุ่งหญ้าอย่างเราจึงดีใจมากเป็นพิเศษ

คงมีคนสงสัยว่า แล้วเด็กประถมปลายอย่างเรา เข้าวัดแล้วไปทำอะไร ช่วงเช้าก็นั่งสวดมนต์ พอหลวงพ่อเริ่มนำนั่งสมาธิ เด็กน้อยอย่างเราก็ถึงเวลาพักผ่อน นอนเอาแรง เพราะเมื่อเวลาเพลมาถึง เราจะได้กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นไก่ที่อร่อยที่สุดในโลก และด้วยความที่คนเป็นพันจะต้องมายืนรอรับอาหารแจกฟรีเหมือนเรา ถ้าอยากได้กินก่อน ก็ต้องไปถึง "แถวก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นใก่" เป็นคนแรกๆ วัดนี้ไม่มีการขายอาหาร ไม่มีขายขนม อย่าหวังว่ามีเงินในกระเป๋าแล้วจะอิ่มได้ เพราะวัดนี้แจกอาหารฟรีให้ญาติโยมกินอย่างเดียว

ที่สำคัญต้องเข้าแถว นี่คือสิ่งแรกที่เราได้เรียนรู้จากวัดพระธรรมกาย ห้ามใช้สิทธิ์ว่าเป็นเด็กแล้วเบียดตัวแซงไปข้างหน้า เพราะที่วัดนี้ ระเบียบวินัยคือสิ่งที่ต้องถูกปลูกฝังตั้งแต่วันแรกๆ ที่เข้ามาในวัด เมื่อฟาดก๋วยเตี๋ยวจนอิ่มหนำแล้ว ก็เหลือบไปเห็นสมุดหน้าเหลืองวางไว้ตรงที่ล้างจาน แล้ววางไว้เพื่ออะไร?!! 

โซนล้างจานจะถูกแบ่งออกเป็น 4 น้ำด้วยกัน น้ำแรกไว้ล้างคราบมันที่หลงเหลืออยู่ในจาน อย่าได้เอาเศษอาหารใส่ลงไปเชียวนะคะ เพราะสมุดหน้าเหลืองเล่มนั้น ทางวัดเขาเตรียมไว้ให้เช็ดคราบเศษอาหารออกจากจานให้เกลี้ยงที่สุด จากนั้นไปขั้นตอนน้ำแฟ้บ มันคือสุดยอดของความสนุกของเด็กอย่างเรา สุดท้ายอีกสองน้ำ เอาไว้ล้างให้เกลี้ยง จนถ้าเอานิ้วรูดจาน ต้องได้ยินเสียงปรื๊ดๆ นั่นคือสะอาดแบบผ่านมาตรฐานเด็กวัดตัวน้อยๆ อย่างเรา แล้วขั้นตอนสุดท้ายคือ เช็ดจาน ช้อน ส้อมให้แห้ง แล้วค่อยนำไปผึ่งลมให้แห้ง 

อีกหนึ่งอย่างคือวัดนี้เรียงรองเท้าได้สวยงามมาก สวยจนป๊าต้องเอากลับมาใช้ที่บ้าน จากลูกๆ ที่เคยถอดปุ๊บ อำลารองเท้าทันที ทุกคนต้องวางเรียงรองเท้าในที่ๆ จัดไว้ อย่างเป็นระเบียบ 

บางคนอาจจะคิดว่า สภาหลังคาจากตอนที่วัดพระธรรมกายยังไม่ใหญ่มาก เป็นวัดที่อบอุ่น แต่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นวัดที่ใหญ่โต มีสิ่งก่อสร้างมากมาย หรือวัดนี้จะเปลี่ยนไปเป็นวัตถุนิยมแล้ว...

สำหรับเด็กที่โตมากับวัดอย่างเรา เราไม่เคยคิดว่าวัดนี้อบอุ่นน้อยลง เมื่อพื้นที่ของวัดใหญ่ขึ้น เราไม่เคยคิดว่าหลวงพ่อธัมมชโย จะลืมเด็กตัวเล็กๆ อย่างเรา เพราะมีคนเข้ามาทำบุญมากมายเหลือเกิน เราไม่เคยคิดว่า การสร้างถาวรวัตถุมากมาย จะทำให้เราฟุ้งซ่านเวลาเราหลับตานั่งสมาธิ

แต่เราคิดว่าเมื่อวัดใหญ่ขึ้น คนก็จะมาทำความดีมากขึ้น พ่อแม่ จะพาลูกมาวัดมากมาย และเด็กเหล่านั้นจะโตขึ้นอย่างมีความสุขเหมือนอย่างที่เราเคยผ่านมา เราคิดว่าเมื่อคนเข้าวัดเยอะ เวลาหลวงพ่อธัมมชโยเทศน์สอน นำนั่งสมาธิ ท่านจะเหนื่อยน้อยลง เพราะจะมีคนมาฟังท่านมากขึ้นต่อวัน เราคิดว่าเมื่อมีการสร้างธรรมกายเจดีย์ วิหารคต วิหารหลวงปู่ คนที่เข้าวัดจะมีที่พึ่ง ที่ยึดเหนี่ยวทางใจมากขึ้น ที่สำคัญจะมีสถานที่ให้หลบมุมนั่งสมาธิกันมากขึ้น



มีหลายๆ คนเคยถามเราว่า ทำไมเราชอบทำบุญที่วัดนี้จัง...
เราคงบอกได้เพียงว่า เวลาที่คนๆ หนึ่งได้รับสิ่งดีๆ มากมาย จนมันล้น เราจะอยากที่จะแบ่งปันสิ่งดีๆ ที่เราได้รับ และส่งมอบให้คนอื่นต่อๆ ไป

วัดพระธรรมกายดูแลอาม่า ดูแลป๊าม๊า ดูแลเราและพี่น้องของเรา และตอนนี้ก็ดูแลลูก และหลานของเรา...หากมีที่ไหนบนโลกที่ดูแลเรา และคนที่เรารักได้ดีแบบนี้ สถานที่นั้นคงเป็นที่ๆ อบอุ่นที่สุดในโลก...

วัดที่อบอุ่น ไม่ใช่วัดที่สวยที่สุด หรือใหญ่ที่สุด แต่เป็นวัดที่สอนให้เรารู้จักให้สิ่งดีๆ ที่เราได้รับ และส่งมอบสิ่งดีๆ นั้นต่อให้คนอื่น ความสุขเริ่มต้นที่เรา และวัดนี้สอนให้เรารู้ว่า ความสุขจะไม่หยุดที่เรา แต่เราสามารถส่งมอบความสุขนี้ให้คนอื่นๆ ได้อีกมากมาย